Tarzan said:
Μπορούμε να μιλήσουμε για την ζωή δίχως να μιλήσουμε για τον θάνατο; Όχι.
Με τον ίδιο τόπο δεν μπορούμε να μιλήσουμε και για το ιερό δίχως να μιλήσουμε για τον τεχνικό εξοπλισμό που χρησιμοποιείται στην ανασκαφή του, δηλαδή το φτηνό.
Το ιερό δεν είναι κάτι που διενεργείται. Δεν εμφανίζεται ποτέ ως ένα σύγχρονο γεγονός ούτε καν ως ένα θανάσιμο ζήτημα άξιου της προσοχής μας. Πιο πολύ μοιάζει με μια άσκοπη ενασχόληση. Είναι μια ειρωνεία που την ζούμε ως κατάσταση στιγμής και ποτέ ως σχεδιασμένο τρόπο ζωής εξαιτίας της τερατώδους ανισότητας που υπάρχει στην ανθρώπινη δομή. Οι εμφανίσεις του ιερού στην ζωή του homo sapiens sapiens λαμβάνουν χώρα ως μια ανωμαλία όπως ο εξτρεμισμός που μας εμποτίζει με οργή και αμυντικότητα απέναντι στον «άλλο» που θέλει να καταστρέψει τον πολιτισμό και τον τρόπο ζωής μας. Γιατί να μου πετάξεις τα μάτια έξω ρε φίλε;
Κανένας homo sapiens sapiens δεν μπορεί να εισέλθει απλά και δίχως τυμπανοκρουσίες στο ιερό. Το μυαλό του λειτουργεί πάντοτε υπαινικτικά και ποτέ φανερά, αρνείται πάντα την εσωτερική του ελευθερία και αυτό γιατί βρίσκεται πάντα σε μόνιμο πόλεμο με το γειτονικό σώμα. Εκεί που υποστηρίζει την μετριοπάθεια και την λογική έχει κρύψει ταυτόχρονα τον φόβο του και τον τρόμο σε διαφορετική κλίμακα χρόνου. Με αυτή την αδίσταχτη ταξινόμηση και εξαπατώντας τον ίδιο τον εαυτό του προκειμένου να νοιώσει ασφαλής μέσα στο κοινωνικό σύνολο καταλήγει πριν ακόμα αρχίσει τα πρώτα του βήματα μια πλασματική ύπαρξη που αρνείται οποιαδήποτε ευθύνη απέναντι στις ακόλαστες πεποιθήσεις της και συνήθειες.
Ο άνθρωπος όπως τον γνωρίζουμε ο άνθρωπος που έχει επιζήσει βασίζεται ολοκληρωτικά στην βία και στην αρχή της εξουσίας.
Σε κάθε περίπτωση ακόμα και όταν πρόκειται για την ελεύθερη ένωση δυο ατόμων υπάρχει πάντα ένας μεταμφιεσμένος τρομοκράτης ανάμεσα που φαίνεται να υπονομεύει την ενωτική αρχή.
Η φυσική δραστηριότητα των εραστών παρότι επαναλαμβανόμενη και αρχέγονη είναι ένας μηχανισμός που θα μπορούσε να είχε προσφέρει τα μέσα στους ανθρώπους να αλλάξουν την ζωή τους και όχι ένας μηχανισμός που τους έχει κάνει τελικά να ασφυκτιούν από πλήξη είτε από κατάχρηση.
Οι συναντήσεις και οι συζητήσεις των εραστών είναι ένα παράδειγμα που θα μπορούσε να μεταμορφώσει την ανθρώπινη κοινωνία. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αν ο homo sapiens sapiens προσδιόριζε τον εαυτό του ως εραστή-μέλος μιας ευρύτερης κοινότητας και όχι ως εργάτη - σκέλος ενός τεχνητού συστήματος, το ιερό θα εκδηλωνόταν ως μια φυσική δραστηριότητα σύμφωνη και απόλυτη με τα μοναδικά του συμφέροντα.
Κι όμως όλος ο κόσμος αμφιβάλλει. Όλοι είναι εργάτες και προσπαθούν να ζήσουν ο ένας ανάμεσα στον άλλον ως έντιμοι άνθρωποι ισότιμοι με πολιτική οργάνωση και συνεπώς περισσότερο εξαχρειωμένοι ενώ την ίδια στιγμή όλοι συμφωνούν πως η δυνατότητα του εραστή είναι απλώς μια ατυχία κάτι σαν αντικοινωνική δραστηριότητα. Ένα στραβοπάτημα ηθικής που την αντιλαμβάνονται όχι ως αντανάκλαση μιας δική τους κατάστασης αλλά ως εκφόρτιση μιας πανάρχαιης επιβεβλημένης πολιτικής της καλής συνείδησης. Κάτι σαν τον αστυνόμο που γίνεται φίλος με τον παραβάτη μόνο εφόσον ο δεύτερος δουλέψει με τους όρους του πρώτου ή σαν τον μυστικό πράκτορα που δεν είναι φονιάς όσο εξυπηρετεί εντολές της πολιτείας που τον εξουσιοδότησε.
Πολλοί θα έλεγαν πως εγώ ο Tarzan είμαι μια βαθύτατα διαταραγμένη πολυσχιδής προσωπικότητα και δεν θα είχαν άδικο. Μέσα στην ζούγκλα ζω την προσωπική μου παγκοσμιοποίηση. Είμαι αναγκασμένος να είμαι εγώ μόνος μου-
-όλοι οι άλλοι.
