Μέσα στο πετσί του σκύλου
Πήγα είδα το Άρωμα. Σηνοθεσία Τομ Τίκβερ βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Πατρίκ Ζισκίντ. Μια ακόμα αποτυχημένη προσπάθεια μεταφοράς ενός μεγάλου κειμένου στην μεγάλη οθόνη. Κάθε φορά ο κιν/φος (+θα) τρώει τα μούτρα του σε παρόμοια εγχειρήματα.
Κατά την διάρκεια της ταινίας προσπαθούσα να ξεχάσω τις σκέψεις μου για την αγκιστρωτή έλικα ( φυλογενετικά τμήμα του αρχαικού «οσφρητικού εγκεφάλου» ή ρινεγκέφαλου) που συνδέεται λειτουργικά με ολόκληρο το μεταιχμιακό σύστημα, του οποίου όλο και περισσότερο αναγνωρίζεται ο αποφασιστικός ρόλος στον καθορισμό και την ρύθμιση ολόκληρου του συγκινησιακού «τόνου».
Ο Φρόιντ μιλώντας για την ανθρώπινη όσφρηση την περιέγραφε σαν «θύμα»της καταπίεσης που της ασκεί η ωρίμανση και ο πολιτισμός με την κατάκτηση της όρθιας στάσης και την καταπίεση της πρωτόγονης, προγεννητικής σεξουαλικότητας.
Eιδικές και παθολογικές εξάρσεις της όσφρησης έχουν αναφερθεί στις διάφορες παραφιλίες, τον φετιχισμό και άλλες παραπλήσιες διαστροφές και παλινδρομήσεις καθώς επίσης και σε κρίσεις της αγκιστρωτής έλικας ( μια μορφή επιληψίας του κροταφικού λοβού), σε μετεγκεφαλιτιδικούς ασθενείς και σε μερικούς ασθενείς με σύνδρομο Τourette, αλλά και σε ορισμένους χρήστες αμφεταμινών και διάφορων χημικών ουσιών ( πχ. Το PCP ή phencyclidin – Peace Pill ή Angel dust είναι ένα αναισθητικό που χρησιμοποιείται στην κτηνιατρική και κάνει θραύση στους νεαρούς τοξικομανείς ειδικά στις ΗΠΑ όπως και τώρα σε όλο τον κόσμο στα clubs είναι πολύ διαδεδομένο το special k ).
Παρατηρείται τότε μια άρση της αναστολής ( μάλλον λόγω ντοπαμινικής υπερλειτουργίας). Σε μια τέτοια κρίση διάρκειας 3 εβδομάδων ένας νεαρός φοιτητής ασθενής του Οliver Sacks αναφέρει για εκείνη την περίοδο : « Ήταν ένας κόσμος που σε έπνιγε με την αμεσότητα του, με την έμμεση σημασία του». Μέχρι τότε, σύμφωνα με τον γιατρό του ήταν περισσότερο ένας διανοούμενος, ενώ κατά την διάρκεια της κρίσης του, μπροστά στην υποχρεωτική αμεσότητα της κάθε εμπειρίας, η σκέψη, η αφαίρεση, η κατηγοριοποίηση του ήταν πράγματι δύσκολα και εξωπραγματικά.
Όταν η κρίση πέρασε ο ίδιος φοιτητής δηλώνει: « Χαίρομαι που είμαι πάλι πίσω. Βλέπω καθαρά ποιο είναι το κόστος του να είμαστε πολιτισμένοι και ανθρώπινοι. Χρειαζόμαστε και το άλλο, έχουμε εξίσου ανάγκη και το ‘’πρωτόγονο’’.
Εκείνος ο κόσμος από μυρωδιές, ο ευωδιαστός κόσμος! Ήταν τόσο ζωντανός, τόσο αληθινός! Σαν μια επίσκεψη σε άλλο κόσμο, στον κόσμο της καθαρής αντίληψης, πλούσιο, ζωντανό αυτάρκη και πλήρη. Αχ, αν μόνο μπορούσα να επιστρέψω μερικές φορές και να γίνομαι σκύλος και πάλι!»
Υγ: Ότι διαβάσατε εδώ μην το αναζητήσετε όταν θα πάτε να δείτε την ταινία. Διαβάστε καλύτερα το βιβλίο. Στην ταινία θα δείτε απλά «την ιστορία ενός δολοφόνου» που υποφέρει από μια έξαρση «παγωμένου ρομαντισμού»! Μόνη σωστή κίνηση της ταινίας ο πρωταγωνιστής. Ίσως μόνο γι’ αυτό.
Υγ2: Όπως ο Αλμοδοβάρ κάνει gay κινηματογράφο για το str8 κοινό έτσι κι εδώ έχει στηθεί μια ιστορία ενός «κακού» αγοριού για να την δουν καλά παιδιά. Κρίμα. Έχει γίνει και παλαιότερα. Παραδείγματα: Βασικό ένστιχτο , Μη Αναστρέψιμος , Seven , Fight Club. Tι κι αν εδώ Ζισκίντ; Μουνί τους!
