(Το Παιχνίδι Των 5) Όλοι ήταν Υπέροχοι!
5 από όλους όμως ξεχώρισαν σε τούτο το πηλαλητήριο.
Τώρα που καταργείται το άσυλο θα σας τα πω όλα.
Συνθήματα που ακούστηκαν ( όλα clopyright doors ):
C'mon One more Five to one, baby One in five No one here gets out alive, now You get yours, babyI'll get mine Gonna make it, baby If we try The old get old And the young get strongerMay take a week And it may take longer They got the guns But we got the numbers Gonna win, yeah We're takin' over Come on! Yeah!
Πάνω που φτιάχτηκα όμως ρε παλικάρια με βούτηξε η ARFoδύτης Ελένη, η partner μου καλέ, από τον σβέρκο και μου λέει έλα εδώ μανάρι μου να σου ρίξω έναν Νομοσχέδιο εγώ τώρα να σάξεις – μα γαμώ την παιδεία σου ρε +ετέρας – εδώ τα τεκνά καίγονται κι εσύ αλλαλού;
Τι να πω; Το βούλωσα. Κι εγώ για τεκνά ήθελα να μιλήσω 5 τον αριθμό μάλιστα συναλητήριους που γνώρισα στην Istanbul τον περασμένο Αύγουστο κι έλυσα μαζί τους όλα τα προβλήματα παιδείας που είχαν συσσωρευτεί στο ελληνορθόδοξο κορμάκι μου από γεννησιμιού μου.
Υπάρχει ομορφότερο πράγμα και πιο άξιο λόγου από το χαμόγελο που σκάει στα χείλη ενός προσώπου που μόλις πριν από λίγο σπαρταρούσε από ηδονή στην αγκαλιά σου; Όχι παρά μόνο ίσως εκείνο που εμφανίζεται όταν πριν από λίγο μπορεί να έτρεχαν δάκρυα στο ίδιο πρόσωπο.
Γιατί τους διώξαμε τους Τούρκους δεν ξέρω. Τα παιδιά μας γενιά με την γενιά γίνονται όλο και πιο στριμμένα και το χειρότερο μοιάζουν όλο και πιο πολύ με γέρους ανθρώπους που έχουν χάσει το χαμόγελό τους από τα βάσανα. Εκείνο το εφηβικό χαμόγελο που διαθέτουν οι ζωντανοί άνθρωποι οποιασδήποτε ηλικίας και που έχει ένα αδιαμόρφωτο σχήμα σαν προσχέδιο ενός μελλοντικού έργου ανασφαλές μεν αλλά γεμάτο σθένος για ζωή. Ζωή που ακολουθεί και περιμένει πάντα να αποτυπωθεί επάνω στα πρόσωπα. Όχι ζωή τελειωμένη.
Υπάρχει ένα ζήτημα παιδείας και πολιτισμού γενικότερα εδώ. Όλοι σ’ αυτή την Γη ζούμε next to nothing. Στην Ελλάδα ειδικότερα έχουμε μάθει στην κυριολεξία να ζούμε δίπλα στο τίποτα με το τίποτα νομίζοντας συνεχώς πως είμαστε κάτι. Σίγουρα πάντως μέχρι πρόσφατα ήμασταν δουλάρες των Τούρκων. Και παραμένουμε οι καλύτεροι εραστές τους. Κόβουν φλέβες σας λέω. Και να σας πω και κάτι; Αυτοί τουλάχιστον υπάρχουν. Δίπλα μας. Δεν είναι τίποτα ούτε έχουν εξαφανιστεί σαν κάτι αρχαίους. Μην ανοίξω το στόμα μου τώρα.
Ρε arfoδύτη πήγαινε σε παρακαλώ και πες σε κείνο τον Αλαβάνο ότι θα του κλέψω το ένα α (το μεσαίο) από τ’ όνομά του και θα τον κάνω ορθόδοξο Αλβανό άμα συνεχίσει να λέει τις ίδιες μαλακίες για τα τανκς. Πες του καρντιά μου πως μόνο αν μπει Τώρα το τανκ στο σπίτι του θα είναι παράνομο. Στην δικτατορία αν γούσταρε, θα έμπαινε έτσι κι αλλιώς.
Να χέσω την Παιδεία σου Πασά μου!
Κι εσένα κι όλων των συναδέλφων σου.
300 όρθια ζώα. Ένας ένας στα 4 ΡΕΕΕΕ που μου κολλήσατε και τον blogger με την αγαμία σας και δεν παίρνει άλλο υλικό αλλιώς θα σας το ’καιγα το γουνάκι σήμερα.
